Απόσπασμα από το βιβλίο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΑ» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου .

ΜΕΛΕΤΗ ΣΤ’

Α. – Ο αριθμός των αμαρτιών κάθε ανθρώπου.

Σκέψου τον μεγάλο και φοβερό αριθμό των αμαρτημάτων σου, του οποίου το λιγότερο μέρος είναι αυτό που θυμάσαι, ενώ το περισσότερο είναι αυτό, που έχεις ξεχάσει, επειδή κατά τον Ψαλμωδό. «Ποιος μπορεί να γνωρίση τα παραπτώματα;» (Ψαλμ. 18,13). και κατά τον Έκκλησιαστή. «Αυτό που δεν έχει κανείς, δεν μπορεί να μετρηθή» (1,15). Γι’ αυτό, λοιπόν, για να μπορέσης να θυμηθής κάποιο από αυτά, έστω και συγκεχυμένα, σκέψου όλα τα μέρη, που πέρασες στην ζωή σου, όλες τις υποθέσεις, που συμμετείχες, όλα τα αξιώματα, που πήρες, όλες τις ηλικίες και τα χρόνια, που πέρασαν, όλους τους ανθρώπους, που συνανεστράφηκες, και τότε θα καταλάβης πόσο μακρυά είναι η αλυσίδα των αμαρτιών, που διέπραξες, επειδή και το τέλος της μιάς σου αμαρτίας έγινε αρχή της άλλης με τέτοιον τρόπο, ώστε δεν άφησες κανένα μέρος της περασμένης σου ζωής, που να μη το μόλυνες με αμαρτίες. Όλες σου τις αισθήσεις τις έκανες σαν πόρτες, από τις οποίες έμπαινε ο θάνατος στην ψυχή σου κάθε ώρα, όπως λέει ο Ιερεμίας. «Ανέβηκε ο θάνατος από τα παράθυρα» (9,20). όλες τις εσωτερικές δυνάμεις της ψυχής σου τις χρησιμοποίησες ως όργανα όλων των αμαρτιών, που μπόρεσες να κάνης στην κατάσταση που βρισκόσουν. ώστε το μόνο κακό που δεν έκανες είναι εκείνο που ή δεν σε ενόχλησε, ή που δεν μπόρεσες, ή που δεν είχες την ευκαιρία να κάνης. ό,τι κακό μπορούσες να κάνης το έκανες. «Ποιος μπορούσε να αμαρτήση και δεν αμάρτησε;» (Σοφ. Σειρ. 31,11). και επιπλέον, την θέληση, που σου δόθηκε, για να επιθυμής με αυτήν το απόλυτο αγαθό, που είναι ο Θεός, εσύ την χρησιμοποίησες, αλλοίμονο! για να επιθυμής και να αγκαλιάζης όλα τα σιχαμερά και ανάξια του λογικού πράγματα και στο να αποστρέφεσαι τον απόλυτα επιθυμητό Θεό. Και αυτό το έκανες με μία ευκολία τόσο απίστευτη, σαν να μη ήσουν υποκείμενος καθόλου ούτε στον φυσικό νόμο, ούτε στον θεϊκό.
Γι’ αυτό πρέπει να ομολογήσης, αδελφέ, πώς η ψυχή σου είναι μπροστά στα μάτια του Θεού σαν το σώμα του Ιώβ, όλη πληγωμένη, όλη σαπισμένη, σαν ένα βρωμερό και σιχαμερό απόστημα, όλη γεμάτη σκουλήκια. «Και κτύπησε τον Ιώβ πονηρη πληγή από την κορυφή μέχρι τα νύχια» (Ιώβ 2,7). Διότι εάν μία αμαρτία, ακόμα και αν είναι συγγνωστή, κυριεύη, όμως, εκείνον που την κάνει, είναι άξια για θάνατο, εσύ άραγε πόσες φορές έγινες άξιος να θανατωθής και να βγής από τον κόσμο για τις συγγνωστές σου αμαρτίες, που σε κυρίευσαν; Και αν μία και μόνο θανάσιμη αμαρτία είναι άξια για τον άδη, εσύ, αδελφέ, άραγε, πόσες φορές πρέπει να γκρεμισθης στον άδη για τις θανάσιμες αμαρτίες σου; Με όλα αυτά δεν μπορείς να αρνηθής πώς ή ευσπλαχνία, που έδειξε ο Θεός σε σένα, ήταν μεγάλη και υπερβολική, επειδή όχι μόνο σε ανέχθηκε τόσο καιρό φορτωμένον με τόσες αμαρτίες, αλλά ακόμη σου έκανε τόσες και τόσες ευεργεσίες. Τώρα, λοιπόν, αγαπητέ, έως πότε έχεις την γνώμη ότι πρέπει να κακομεταχειρίζεσαι με αυτόν τον τρόπο αυτη την θεία ευσπλαχνία; Νά, που έμεινες νικημένος από αυτήν με τα τόσα καλά, που σου έκανε και που σου κάνει γι’ αυτό αφιέρωσε τον έαυτό σου σ’ αυτήν. ομολόγησε την κακία σου και μίσησέ την, όσο περισσότερο μπορείς, ζήτησε ταπεινά από τον Θεό μία συγχώρησι, που να είναι ανάλογη με τις υπερβολές των αμαρτιών, που έκανες, υποσχόμενος να τον αγαπάς στο εξής με τόση μεγάλη θέρμη, όσο μεγάλη ήταν και η αυθάδεια με την οποία τον παρόργισες- και έχε θάρρος ότι, ως πολυεύσπλαχνος που είναι, θα σε βοηθήση και θα σε συγκρατήση με την χάρι του, ώστε να μη πέσης πλέον στις προηγούμενες αμαρτίες σου. «Κύριε, εσύ που είσαι πατέρας μου και εξουσιάζεις την ζωή μου, μη με αφήσης να πέσω σ’ αυτές» (Σοφ. Σειρ. 23,1).