Εννέα χρόνια πέρασαν από την κοίμηση της Πρεσβυτέρας Ευαγγελίας, συζύγου του Ιερέως Αθανασίου Πίττα (Ι.Μ. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Παραβόλα Αγρινίου) και εξ αφορμής αυτού δημοσιεύσουμε τον λόγο που εκφώνησε ο τότε Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους Αρχιμανδρίτη Γρηγορίου.
ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΙΤΙΜΗΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ ΠΙΤΤΑ
Πάει ένας χρόνος που έβαλα στον νού μου να επισκεφθώ το Ησυχαστήριο της Μεταμόρφωσης του Κυρίου, να συναγελασθώ με τον πατέρα Αθανάσιο, με την πρεσβυτέρα, με το μικρό ποίμνιο, και να απολαύσω τους καρπούς των αγώνων τους και των προσπαθειών τους. Ο πειρασμός, όμως, συνεχώς, χωρίς κανένα διάλειμμα, έβαζε εμπόδια, να μην απομακρυνθώ από την αποκλείστρα μου. Στην λυπηρά όμως πληροφορία ότι η καλή μας πρεσβυτέρα εγγίζει το τέλος, αψήφησα κάθε δυσκολία των ασθενειών μου των πολλών και έβαλα στον νού μου τον πόθο και την επιθυμία να κατέβω να την κείρω μοναχή, δίνοντάς της το όνομα Ταβιθά, γιατί έφερα στον νού μου το ευαγγελικό «Ανάγκασον αυτήν εισελθείν». Να της διαλύσω τους φόβους και τους δισταγμούς και να δεχθή το μοναχικό σχήμα, το δεύτερο βάπτισμα, την ανανέωση του μυστηρίου της μετανοίας. Δεν πρόλαβα όμως, και βρίσκομαι αυτήν την ώρα συμπροσευχόμενος, με τις ευλογίες του επισκόπου Κοσμά, στην εκφορά της.
Αυτήν την στιγμή αισθάνομαι περισσότερο την ανάγκη να εκφρασθώ ως ηγούμενος της Μονής Προυσού (χωρίς να κάνω αντιποίηση αρχής, άλλωστε και κτίτορας είμαι του μοναστηριού αυτού), παρά ως ηγούμενος της Μονής Δοχειαρίου, γιατί ο παπα-Θανάσης με την πρεσβυτέρα του πολλά μας βοήθησαν στο μοναστήρι της Παναγίας, και πολλές φορές ενεργώς συμμετείχαν στις θλίψεις μου και τις δοκιμασίες μου.
Η παπαδιά κράτησε σε υψηλό επίπεδο το πρεσβυτέριο. Είχαν δημιουργήσει πραγματικά μια όαση πνευματική μέσα στην κατάξερη εποχή μας. Κατ᾽ αρχήν, καλλιέργησε τις αρετές των παλαιών γυναικών: την σεμνότητα· ποτέ δεν την βρήκαμε με κοντό μανίκι, με κομμένο μαλλί, με άσεμνη ενδυμασία. Ενεδύετο όπως οι μοναχές και όπως οι αληθινές πρεσβυτέρες. Ήταν ευλαβής. Είχε το σπίτι της καταστόλιστο με άγιες εικόνες. Δεν είχανε αναρτήσει στους τοίχους φωτογραφίες των προγόνων τους, αλλά της Εκκλησίας τους στρατιώτες. Είχε την νοικοκυρωσύνη. Κανένα πράγμα δεν θα έβλεπες σε αταξία. Ιδιαίτερα την στόλιζε το στόμα της. Συνεχώς παρακινούσε τους επισκέπτες στην εξομολόγηση και την μετάνοια. Κι έπειτα είχε μία σιωπή εκφραστικώτατη. Τα έλεγε όλα με το σπλαγχνικό και στοργικό βλέμμα της. «Αχ, μπορείς να γίνης καλύτερος. Μην επιμένης στο κακό». Στάθηκε στον πατέρα Αθανάσιο στήριγμα στις θλίψεις του και τις δοκιμασίες του από τους αρχιερείς και τους γραμματείς. Οσάκις επέπιπταν επάνω του οι πειρασμοί, η παπαδιά του έλεγε: «Δύναμη, παπά, υπομονή και καρτερία». Σ᾽ αυτό το πρεσβυτέριο εμείς, τα ξενάκια της ανατολής, βρήκαμε στήριξη και φιλοξενία, φάγαμε, κοιμηθήκαμε, γευθήκαμε δροσιά και παρηγοριά.
Σήμερα λοιπόν δεν κηδεύουμε την γυναίκα του παπά, αλλά την πρεσβυτέρα που στάθηκε πρότυπο φτασμένης γυναίκας μέσα στην κοινωνία του Αγρινίου. Ποιός δεν θα πη στην σύγχρονη πρεσβυτέρα «Ανέβασε το επίπεδό σου και στάσου σαν την πρεσβυτέρα του παπα-Θανάση»; Ποιός δεν θα γυρίση πίσω να την ενθυμηθή με ευχαριστιακή διάθεση και να κάνη καλούς στοχασμούς; Είναι όμορφο πράγμα να στοχάζεσαι αυτούς που δούλεψαν στο σκάμμα της Εκκλησίας μέσα στην αφάνεια, γιατί είχαν το Ευαγγέλιο μέσα τους, που λέγει: «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου».
Καρπός όλων αυτών των πνευματικών αγώνων, και του παπα-Θανάση και της πρεσβυτέρας, είναι η διάσωση πολλών ανθρώπων, που με χαρά βλέπω σήμερα ότι με ευγνωμοσύνη την αναγνωρίζουνε. Έτσι προδίδει η συγκέντρωση στην εξόδιο ακολουθία της. Άλλος ένας σπουδαίος καρπός είναι και αυτό το ησυχαστήριο, το οποίο είναι σήμερα ένας σταθμός πνευματικός των σημερινών ανθρώπων. Την αναγνωρίζουμε ότι είναι κτήτορας και αυτή σ᾽αυτό το ησυχαστήριο· είναι συγκτιτόρισσα. Την αξίωσε ο Θεός να οικοδομήση όχι μια Εκκλησία, αλλ᾽ ένα ολόκληρο μοναστήρι. Είναι μια συνέχεια του τιμίου πρεσβυτερίου που διατήρησε τόσα χρόνια στο Αγρίνιο.
Όλα τούτα τα πράγματα είναι άξια μνήμης. Καί τώρα εμείς όλοι μαζί ας ψάλουμε να την έχη ο Θεός αιώνια στην ενθύμησή του. Αιωνία η μνήμη. Αιωνία σου η μνήμη, πρεσβυτέρα Ευαγγελία. Καί εκεί που θα ανοίξης τα μάτια σου, στο ανέσπερο φως, μη μας λησμονήσης, αλλ᾽ εύχου στον παντοκράτορα Χριστό και γι᾽ αυτό το ησυχαστήριο και για μένα τον ταλαίπωρο μοναχό Γρηγόριο, σήμερα Δοχειαρίτη. Αμήν.
Ι.Μ. Μεταμορφώσεως της Σωτήρος 24/06/2015
ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚA 